Ο κόσμος μέσα από τα μάτια του Αχιλλέα, ενός παιδιού με αυτισμό.

Ο κόσμος μέσα από τα μάτια του Αχιλλέα, ενός παιδιού με αυτισμό.

Της Βασιλικής Λυμπεροπούλου

«Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Το όνομά μου είναι Αχιλλέας. Είμαι ένα φυσιολογικό εννιάχρονο παιδί, όπως όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Ή μάλλον σχεδόν σαν τα άλλα παιδιά. Άλλωστε, ο καθένας δεν έχει τη δική του προσωπικότητα; Έτσι κι εγώ.

Δεν μου αρέσει να με αγγίζουν, δεν θέλω χάδια και φιλιά. Από μικρός ήθελα να μένω στο καρότσι μου χωρίς πολλές αγκαλιές. Θα σου εκμυστηρευτώ κάτι. Πάντα αποφεύγω τη βλεμματική επαφή.
Δεν θέλω να με κοιτούν στα μάτια. Γενικά, δεν έχω ανάγκη να ασχολούνται μαζί μου. Νιώθω άβολα όταν βρίσκομαι με πολύ κόσμο. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει γύρω μου, γι’ αυτό αναστατώνομαι. Προτιμώ να μιλάω με τον εαυτό μου. Δεν με νοιάζει ποιος με ακούει. Πάντως, στους άλλους δεν μου αρέσει να μιλάω. Προτιμώ να κάνω χειρονομίες και μόνο όταν θέλω κάτι σημαντικό.

Αντίθετα, μπορώ να κάθομαι μόνος μου ώρες ολόκληρες να ασχολούμαι με ένα παιχνίδι. Στην αρχή, ερχόταν η αδερφή μου και μου χαλούσε το παιχνίδι μου! Μου έλεγε ότι αυτό το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι και μου έδειχνε πώς να παίζω σωστά. Μα έχει το παιχνίδι σωστό ή λάθος τρόπο; Το αγαπημένο μου παιχνίδι είναι τα αυτοκινητάκια. Μου αρέσει να τους βγάζω τις ρόδες και να τις ξαναβάζω. Μια μέρα ήρθε η αδερφή μου και άρχισε να τα τσουλάει και να τα ρίχνει μακριά. Τότε κι εγώ άρχισα να ουρλιάζω και να τραβάω τα μαλλιά μου. Η μαμά μου τη μάλωσε και η αδερφή μου έκλαιγε. Δεν ήθελα να την κάνω να κλάψει. Ήθελα μόνο να της δείξω ότι δεν θέλω να παίξει μαζί μου. Η αδερφή μου βάζει διάφορους κανόνες, που εγώ άλλες φορές δεν τους καταλαβαίνω κι άλλες φορές τους ξεχνάω. Γι’ αυτό προτιμώ να παίζω μόνος. Και να μην μου πειράζουν τα παιχνίδια μου! Μου αρέσει να είναι όλα σε τάξη, καθένα έχει τη θέση του. Όταν κάποιος τους αλλάζει θέση αναστατώνομαι και φωνάζω πάλι. Έτσι, καταλαβαίνουν και δεν τα πειράζουν!

Αναστατώνομαι ακόμα και όταν νιώθω αλλαγές γύρω μου. Δεν θέλω αλλαγές! Λατρεύω τη ρουτίνα μου. Θέλω να ξυπνάω το πρωί και να ακολουθώ το καθημερινό μου πρόγραμμα. Όχι, δεν βαριέμαι. Νιώθω ηρεμία όταν κάνω συνέχεια τα ίδια. Σου το είπα και πριν, μπορώ να παίζω ώρες με το ίδιο παιχνίδι, μπορώ να πηγαίνω για ώρες μπρος- πίσω το σώμα μου ή να λέω συνέχεια την ίδια λέξη.
Η αδερφή μου μού λέει συνέχεια ότι θέλω να γίνεται το δικό μου. Μα όλοι αυτό δεν θέλουν; Θα ήταν αλήθεια πολύ δύσκολο να καταλάβω τι θέλει ο άλλος, ώστε «να κάνω το δικό του»!!!

Άλλες φορές παραπονιέται επειδή δεν απαντάω στις ερωτήσεις της. Μάλιστα, μια φορά η μαμά μου αναρωτιόταν μήπως δεν ακούω καλά. Μα δεν είναι αλήθεια αυτό. Ακούω τα πάντα! Απλώς μου κάνει κάποιες ερωτήσεις που δεν ξέρω την απάντηση ή χρειάζομαι λίγο περισσότερο χρόνο για να τη σκεφτώ. Όταν προσπαθώ να της απαντήσω, συχνά επαναλαμβάνω τη φράση που είπε. Εκείνη στην αρχή νόμιζε ότι την κοροϊδεύω. Όμως για μένα είναι ένας εύκολος τρόπος για να πιάσω συζήτηση μαζί της.

Η αδερφή μου είναι εντελώς διαφορετική από μένα. Εκείνη αποζητά την προσοχή των γονιών μας σχεδόν μανιακά. Πολλές φορές νιώθω ότι με ζηλεύει λίγο. Όχι πως δεν με αγαπάει, αλλά να… μερικές φορές νομίζω ότι οι γονείς μας ασχολούνται πιο πολύ με εμένα παρά με εκείνη, αν και δεν θέλω. Ίσως να έχει δίκιο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι γονείς μου ασχολούνται πιο πολύ μαζί μου. Μάλιστα, έχω και μια δική μου δασκάλα που κάθεται μαζί μου όταν είμαι στο σχολείο. Τα άλλα παιδιά έχουν μόνο τη δασκάλα της τάξης. Εγώ έχω δύο: η μία είναι η δασκάλα της τάξης, η κυρία Φωτεινή και η άλλη είναι η κυρία Αργυρώ.

Η κυρία Αργυρώ κάθεται συνέχεια δίπλα μου στην τάξη και με βοηθάει στα μαθήματα. Μου λέει να μην κάνω κάποια πράγματα γιατί ενοχλούν τους συμμαθητές μου. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να ενοχλεί τους άλλους όταν μιλάω ή όταν πετάω πράγματα κάτω ή διάφορα άλλα. Τώρα έχω σταματήσει να τα κάνω αυτά. Στην αρχή δυσκολεύτηκα πολύ. Όμως, η κυρία Αργυρώ από όλα όσα έκανα, με άφηνε μόνο να χτυπάω ρυθμικά το μολύβι μου στο θρανίο. Με ηρεμούσε πάρα πολύ αυτή η κίνηση και ο ήχος. Σιγά σιγά, μου πήρε το μολύβι και τώρα χτυπάω το δάχτυλό μου. Έτσι, ούτε τους άλλους ενοχλώ όπως λέει, ούτε εγώ αναστατώνομαι! Θα αναρωτιέσαι τώρα πώς καταφέρνει η κυρία Αργυρώ να μου αλλάζει τις συνήθειες. Είναι πολύ απλό. Μου δείχνει ακριβώς τι πρέπει να κάνω. Όταν μου μιλούν οι άλλοι, ακόμα και η μαμά μου δεν καταλαβαίνω τι θέλουν. Ας πούμε, η μαμά μου έδινε μια μέρα ένα μολύβι και ένα χαρτί. Εγώ πήρα το χαρτί και το έσκισα. Μου αρέσει να σκίζω χαρτιά! Εκείνη όμως δεν ήθελε να κάνω αυτό και άρχισε να μου φωνάζει. Δεν θέλω να μου φωνάζουν. Όταν μου φωνάζουν αρχίζω κι εγώ να ουρλιάζω και να χτυπάω τα χέρια μου. Η κυρία Αργυρώ δεν μου φωνάζει. Η κυρία Αργυρώ μου έδωσε ένα χαρτί και ένα μολύβι και μου έδειξε ακριβώς τι πρέπει να κάνω. Το είπε ζωγραφική. Κ εγώ έχω μάθει να ζωγραφίσω. Όλοι λένε ότι έχω ταλέντο στη ζωγραφική και θαυμάζουν τις ζωγραφιές μου! Δεν μου είναι και δύσκολο. Ό, τι σκέφτομαι το ζωγραφίζω. Άλλωστε, εγώ δεν σκέφτομαι με λέξεις, σκέφτομαι με εικόνες! Η κυρία Αργυρώ λέει ότι έχω και άλλα ταλέντα που ούτε που το φανταζόμουν. Για παράδειγμα, θεωρεί ταλέντο που θυμάμαι απέξω και αναγνωρίζω όλες τις μάρκες αυτοκινήτων (το είπα και πριν, λατρεύω τα αυτοκίνητα!) αλλά και πολλούς αριθμούς τηλεφώνων. Τους θυμάμαι ακόμα κι αν τους δω μόνο μια φορά.

Από τότε που γνώρισα την κυρία Αργυρώ η ζωή μου έχει γίνει πιο εύκολη. Όχι μόνο γιατί μπορώ να συνεννοηθώ μαζί της, αλλά και επειδή εξήγησε και στους γονείς μου όλα αυτά που ήθελα και δεν μπορούσα να τους τα εξηγήσω εγώ. Τώρα, ακόμα και η αδερφή μου με καταλαβαίνει πιο πολύ και δεν έχουμε γκρίνιες!

Και στο σχολείο έχω μάθει πολλά πράγματα. Ό, τι θέλει να μου διδάξει μου το διδάσκει μέσα από τα αυτοκινητάκια. Σου είπα πόσο μου αρέσουν! Κι εκείνη το έχει καταλάβει κι έτσι μπορώ να μαθαίνω τα πάντα! Εχθές έμαθα να μετράω τις ρόδες των αυτοκινήτων και να βγάζω μερικές. «4 ρόδες έχει το ένα αυτοκίνητο. Αν βγάλω τη μία, μένουν 3». Σήμερα όλη μέρα μετράω τις ρόδες των αυτοκινήτων!

Έχω μάθει ακόμα κι άλλα πράγματα: πώς να κρατάω το κουτάλι για να φάω, ότι δεν πρέπει να ρίχνω το φαγητό κάτω ούτε να σπάω διάφορα αντικείμενα. Η μαμά μου μου έμαθε να δένω τα κορδόνια μου και να στρώνω το κρεβάτι μου! Είμαι σίγουρος ότι σιγά σιγά θα μάθω και άλλα πολλά πράγματα.

Αυτή είναι λοιπόν η ζωή μου. Ευχάριστη αλλά και με δυσκολίες. Όπως η ζωή κάθε παιδιού. Ίσως εγώ να θέλω έναν πιο ιδιαίτερο τρόπο για να με προσεγγίσει κάποιος. Όταν βρεθεί όμως ο τρόπος αυτός (όπως τον βρήκε η κυρία Αργυρώ) τότε η δυσκολίες εξαφανίζονται!

Υ.Σ. Έχω ακούσει κάποιους να με φωνάζουν αυτιστικό. Μα προτιμώ το ‘Αχιλλέας’! Αυτό είναι το όνομα μου. Ο αυτισμός είναι απλώς ένα από τα χαρακτηριστικά μου. Και να σου πω την αλήθεια, μου αρέσει αυτό που είμαι! Και ξέρω πως οι δικοί μου άνθρωποι με αγαπούν για αυτό ακριβώς που είμαι! Μου το λένε συνέχεια… κι ας κάνω πως δεν τους ακούω!»


Ο Αχιλλέας έχει λάβει διάγνωση αυτιστικής διαταραχής. Ορισμένα από τα χαρακτηριστικά του είναι κοινά με πολλά αυτιστικά παιδιά. Όμ

ως, σε κάθε παιδί μπορεί να εμφανιστούν με διαφορετικό συνδυασμό και σε διαφορετικό βαθμό έντασης. Να επισημάνουμε ότι η διάγνωση αυτισμού δεν συνεπάγεται απαραίτητα χαμηλό νοητικό επίπεδο. Το νοητικό επίπεδο των παιδιών με αυτισμό μπορεί να κυμανθεί από πολύ υψηλό μέχρι επίπεδο νοητικής υστέρησης. Ο βασικός τομέας που επηρεάζεται από τον αυτισμό είναι αυτός της αλληλεπίδρασης με τον κοινωνικό περίγυρο. Προτιμούν την απομόνωση, καθώς δεν επιτρέπουν τη συμμετοχή άλλων στον κόσμο που δημιουργούν.

Θα ήθελα να ευχαριστώ πολύ την εκπαιδευτικό Λούντζη Κωνσταντίνα για τις πολύτιμες πληροφορίες και συμβουλές της, όπως και το μικρό μου μαθητή Ν. γιατί με βοήθησε να καταλάβω τη διαταραχή του αυτιστικού φάσματος και να δω τον κόσμο μέσα από τα μάτια του.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Κακούρος, Ε., Μανιαδάκη Κ.,(2006) Ψυχοπαθολογία παιδιών και εφήβων, Αναπτυξιακή προσέγγιση. ΑΘΗΝΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΔΑΝΟΣ

Πηγή :fylada.blogspot.gr